Gedicht 2 “Mijn stem, mijn lichaam”

Mijn stem, mijn lichaam

Als het geduld opraakt
En de wereld stilstaat
Is minder doen juist misschien meer
Waardeer je de kleine dingen, ze geven plezier

Geen controle, dat is maar illusie
Toch willen we dat, dat is wat ik om mij heen zie
Inclusief mijn eigen gedachtes, zijn stukjes van een groot plan
Als ik mijzelf betrap, schrik ik ervan
Gedachtes tijd gunnen, even loslaten
Geef je jezelf tijd om te kijken naar verlaten gaten?

Nee zeggen tegen duizenden en miljoenen dingen
Zoveel vergelijkingen en verwachtingen
Je moet het maar kunnen, tijd geven voor visioenen
Je brein opent, relaties verdwijnen en relaties verzoenen
Misschien nog niet direct dichtbij
Maar op gedeelde afstand, geen druk maar vrij

Als het geduld opraakt
En het lijkt alsof je stilstaat
De gedachte dat je maar langzaam vooruit gaat
Is verre van waar, nu pas hoor je de maat

Vreemd, eigenlijk nu besef je pas
Geef je minder gas
Je tuurt samen naar het weiland
Je linkerhand in zijn rechterhand
De kou en de tinteling van trotsheid
Trappelende voetjes en de lelijke slappe lach van echte blijheid

Je realiseert dat je geduldig mag zijn
Het lichaam is weer je veilig terrein
Ze komen weer, de ontdekkingen
Vanzelf ga je meezingen
Alsof je het nooit zo hebt gedaan
Onbewust geeft het lichaam aan dat je het kan

Als het geduld opraakt
En de wereld in chaos raakt
Is tijd maar een gegeven
Kom je er achter dat je ook spontaan kan leven

In deze groep mensen die je zien
Voor wie je bent, niet die je bedient
De gedachte dat er maar een manier is
Totdat je earchter komt, je had het mis
Tussen de lijnen door lezen
De mooie posities vanuit de tenen gerezen

Van boven naar beneden, van binnen naar buiten
Van opera volume naar aandachtig luisteren en fluisteren
Het komt vanzelf als je durf hebt
Om te ontleden, het komt pas als je de stap zet
Het lichaam geeft aan, langzaamaan
Dat het kan bepalen wat wel kan

Als het geduld opraakt
En de wereld weer doordraaft
Weet je weer waar je naar toe wil gaan
Het ultieme gevoel in het dansersbestaan

Je ziet veel beelden door ernaar te staren
Ze gaan alle kanten op, maar er zijn geen gevaren
De chaos gedachtes zijn als kolkende wateren
Ze maken geen geluid, alleen als boten voorbij varen
Of als de windvlagen stevig voorbij stralen
Dan zie je de wir war van golven, in cirkels en spiralen

Terugblikkend naar al die voorgaande keren
Om te beseffen dat we juist nu veel leren
Het is niet makkelijk blijkbaar
Het voelt raar en ongrijpbaar
Toch voel je je dankbaar voor de extra tijd
Terwijl het om je heen anders lijkt

Dankbaar dat je geduld niet opraakt
En de wereld opklaart
Er is juist ontspanning en alertheid
Verandering en meer gelijkheid
Mijn stem, mijn lichaam
Dit is wie ik ben, waar ik niet langer voor schaam