Zoveel verdriet, uit het niets, zomaar Ik voel me geblokkeerd, verlaten en gaar Mijn nek en schouders worden stijf Mijn adem versnelt en zwaar voelt mijn lijf
De beste manier, zeggen ze, is de knop om te zetten Loslaten, ik weet dat, toch wil ik er tegen verzetten Soms wil je dat gewoon Terwijl het niets positiefs beloont
Zoveel pijn, uit het niets, zomaar Ik voel me genegeerd, verbannen en raar Mijn kaak is gespannen en mijn mond voelt droog aan Mijn heupen wil ik bewegen maar ze blijven stijf staan
Om je weer lekker te voelen Moet je weer naar je oorspronkelijke doelen Ik denk aan puzzels van wegen En kom elke keer weer mijn kritische zelf tegen
Waarom blijf ik vergelijken? Terwijl ik weet dat we hetzelfde zijn, gelijken Waarom blijf ik hangen? Terwijl ik weet dat het niet meer zo is, word ik banger