De schim verschijnt in het donker Ik weet niet meer wanneer het begon Ik dacht dat ik het wel kon zonder Zonder slaap totdat ik niet meer verder kon
Je went aan tekorten, kwestie van trainen Dat zei ik tegen mijzelf, dat dacht ik Om mijzelf sterker te maken, misschien te ontkennen Elke keer kwam die donkere schaduw, tot ik wakker schrik
Deze schaduw heeft lange vingers en armen Ze grijpen mij 's nachts om mijn keel Ik lig daar; mijn armen en benen verlammen Mijn lichaam bewegeloos en in mij een harde schreeuw
Een stille schreeuw van binnen heel luid Ze blijft vast achter in mijn keel Maar ondanks pogingen komt er geen geluid De kracht die mijn keel grijpt is te veel
Elke keer zie ik dezelfde schim Ben zo bang voor de nachten, onmogelijke krachten Om weer die berg te trotseren: een onmogelijke klim Ik wou dat ik het kon voorspellen, zodat ik het kan verwachten
Waarom word ik niet eerder wakker? Eerder, voordat mijn keel wordt gegrepen? Waarom kan je niet zomaar een pleister plakken? Als je het niet eerst begrijpt en wordt begrepen?