Waarom kan het haar niets schelen, doet ze wat ze doet Ergens, ergens herken ik dat goed Dat dit niet de manier is, je weet het in je hoofd Het werkt averechts, niet doen heb je jezelf beloofd
Je wil die ballon doorprikken, een ontzettende drang Dan is daar die knal, die is hard en maakt je bang Niet zo zeer bang voor de pijn die je veroorzaakt Maar door de pijn die via het gevecht je zelf raakt
Je vecht tegen die schaamte die je herkent Niemand mag het merken, zelfs niet het geluk dat je nu kent Iedereen is op zijn manier een ervaring rijk Waar je niets van af weet, iedereen strijdt en is gelijk
Waarom doet ze wat ze doet zo tegendraads en explosief? En schrijft ze niet gewoon een boze brief? Ziet ze dan niet dat het niets oplevert Ergens weet ik alles verandert en niets is verzekerd Toch moet ik dan mijn vuist laten horen Niemand weet hoe het is in mijn voetsporen Ik weet dat ik het niet moet doen, maar kan het niet laten De muur optrekken en alles bombarderen tot grote gaten
Ik vermijd liever, ik mag geen fouten maken Als iemand het wel doet, dan zal ik die raken Nee zo werkt het niet: dat blijkt elke keer Ik wil haar helpen, maar herken steeds mijn fouten meer
Ze zeggen dat je leert door vallen en opstaan Toch wil ik niets meer fout doen in mijn bestaan Niet zoals hij, waar ik niets mee te maken wil hebben Hoewel ik veel van hem heb dat niet wil weg ebben
Waarom interesseert het haar niet? Ziet ze dan niet dat ze daarmee meer verliest? Soms weet ik dat ik mij niet goed voel bij een kater Toch moet het dan en kan ik het niet laten
Waarom doet ze wat ze doet: is het boosheid? Ze weet toch dat ze meer kan bereiken met zachtheid? Dan maar afdwingen, zo is hoe ik haar ken En ik durf niet te zeggen dat ik ontevreden ben Ik denk vaak wat kost het kracht om toe te geven Mijn oude gewoontes en verlangens die in mij zweven En dan komt de waarheid er toch uit De werkelijkheid ziet er veel positiever uit
“Everyone you meet is fighting a battle you know nothing about. Be kind. Always.” – Robin Williams