De verstikkende angst die sporen en diepe wonden heeft achter gelaten Die mij doet schrikken, het liefst wil ik mijn lichaam verlaten Die druk die ik op mijn borst voel Die boosheid die ik in mijn ogen voel
Ik word onzeker door de signalen Al die signalen die door mijn hoofd malen Zijn goedaardig maar verwarrend Ik zeg het is ok, ook al voel ik mijzelf verstarren
De verstikking gebeurt altijd onverwachts Ik vraag er niet om, hoe hij of zij naar mij lacht Het kan mij niet schelen, die nederigheid Toch ga ik automatisch door in ijverigheid
Als perfect soldaat ben ik getraind om te dienen Als er naar mij gekeken wordt dan stop ik met zingen Ik verdwijn en wil wegvluchten, mij verstoppen Ik voel mijn hart zakken, steeds minder hard kloppen Alsof ik niets meer waard ben Alsof ik mijzelf niet meer herken